Βρεθήκαμε από τύχη ή από επιλογή και μάθαμε από μικροί/ές πως κάθε κόμβος καθημερινότητας είναι και ένα πεδίο μάχης: ο ρατσιστής του λεωφορείου, ο ρουφιάνος συμφοιτητής, ο φασίστας καθηγητής και οι στρατο-ερευνητές, οι τύποι με τη σεξιστική ατάκα στο στόμα στο προαύλιο. Και τα μάθαμε αυτά μακριά από τη σχόλη της ανάγνωσης: τα ζήσαμε, τα ακούσαμε, τα είδαμε, τα μισήσαμε.
Από την άλλη μάθαμε πως με το βασικό μισθό για τους/τις κάτω των 25 κανείς/καμία δεν ζει. Θυμόμαστε την οικογένεια να γνέφει νωχελικά και να συμβουλεύει: "κάτσε στο σπίτι σου, πάρε γρήγορα το πτυχίο και βλέπουμε". Και όλα αυτά μαζί με τις βαρετές εργασίες, τις εξεταστικές και τις μαλακίες των καθηγητών φτιάχνουν ένα σφίξιμο στο στομάχι που μας ακολουθεί παντού.
Δεν κουνάμε το κεφάλι λυπημένα, αλλά καταλαβαίνουμε. Το μίσος, η κατανόηση και η οργάνωση είναι η αρχή των καθηκόντων μας ενάντια σε μια εκπαιδευτική μηχανή που καταρρέει: η αυτόνομη πολιτική συνέλευση των διαρρηκτ(ρι)ών είναι ο οργανωμένος τρόπος μας εναντίον της.
